Trans Talk 16 - Ατιτλο, σχετικα με διαφορες εμπειριες στην Ελλαδα

 Πρωτοδημοσιευθηκε στο περιοδικο Antivirus #86

Τον τελευταίο καιρό έχω έρθει στην Ελλάδα δυο φορές μέσα σε 2 μήνες. Έχω ξεσυνηθίσει, αφού έλειπα χρόνια. Όπως και όταν πρωτογύρισα, τον προηγούμενο χρόνο, μετά από τόσα χρόνια απουσίας, νιώθω έντονα αποσυνδεδεμένος από το πώς λειτουργεί η Αθήνα, το πως κινείται ο κόσμος, πώς μιλάει, το γεγονός ότι κάποια θέματα δεν συζητιούνται ή και δεν γίνονται καν κατανοητά χωρίς εξήγηση. Οι εμπειρίες που μπορεί να έχει κανείς ποικίλουν, πχ ένιωσα πολύ ωραία πέρσι στο Pride όταν μιλούσα πάνω στη σκηνή μαζί άλλους ακτιβιστές σχετικά με τα εργασιακά δικαιώματα των ΛΟΑΤ ατόμων, έβλεπα τον κόσμο που καταλάβαινε και στήριζε αυτά που λέγαμε, όπως και τις υπόλοιπες ομάδες. Ένιωθα περήφανος που η Ελλάδα προχωράει προς κάτι καλύτερο. Όμως, υπάρχουν και εμπειρίες που σχεδόν ακυρώνουν τις καλές, όπως πχ, πριν ένα μήνα που έπρεπε να πείσω έναν αστυνομικό υπηρεσίας ότι εγώ είμαι εγώ και δεν έχω κλέψει την ταυτότητα, φωτογραφίες, μέχρι και το πιστοποιητικό γεννήσεως από κάποιο άλλο άτομο (είχα ολόκληρο ντοσιέ μαζί μου) γιατί ήθελα να μου βγάλουν επικυρωμένα αντίγραφα ταυτότητας και δεν έμοιαζα με την ταυτότητά μου. Περιττό να πω πως ήταν μια αλλόκοτη και παντελώς ηλίθια εμπειρία που δεν εύχομαι σε κανέναν.

Νομίζω όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα νιώθω ακριβώς όπως ένιωθα πριν κάνω φυλομετάβαση. Ασχέτως του ότι τώρα νιώθω πραγματικά ο εαυτός μου. Όταν είμαι εδώ νιώθω ξένος ακόμα, λόγω του κλίματος. Όταν επισκέπτομαι, για παράδειγμα, τα γραφεία του Antivirus νιώθω ότι ανήκω εκεί, πως δεν έχει αλλάξει κάτι, είμαι αποδεκτός ως έχω, δεν χρειάζεται να εξηγήσω οτιδήποτε. Μπορώ να δω μια προσπάθεια γενικά στο να μάθει ο κόσμος, πχ στο αεροδρόμιο όταν έφευγα, μετά από μια κάπως εχθρική συμπεριφορά ενός υπαλλήλου, ένας άλλος υπάλληλος με ρώτησε για την διαδικασία αλλαγής ονόματος στα τρανς άτομα και ποιο είναι το κανονικό μου όνομα, μου ευχήθηκε καλή τύχη όταν με άφησε να περάσω. Ήταν αρκετά ευγενικό και κάπως ελπιδοφόρο.

Γενικά, όμως – είτε μου συμβαίνουν τέτοια, είτε όχι – σκέφτομαι συχνά σχετικά με την τρανς κατάσταση και ύπαρξη. Το φύλο είναι μια πολύ περίπλοκη έννοια και δεν θα ήθελα να προσπαθήσω καν να εξηγήσω τι είναι, γιατί, μην έχοντας σπουδάσει κάτι σχετικό, θα έκανα σίγουρα κάποιο λάθος. Εγώ από το φύλο ξέρω μόνο τις εμπειρίες τις δικές μου και των ανθρώπων που έχω γνωρίσει, μιλήσει, διαβάσει. Νομίζω το να μιλάει κάποιο άτομο για το φύλο θεωρείται σχεδόν profound, κάτι πολύ βαθύ, ίσως και ταμπού. Εγώ το σκέφτομαι ως κάτι μοναδικό, πολύ ενδιαφέρον και προσωπικό αλλά ταυτόχρονα και κάτι που μπορεί να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά εάν δεχτούν να μιλήσουν γι’ αυτό.

Γιατί, εάν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν είναι κάτι πραγματικά υπέροχο το να μπορεί κάποιο άτομο να πει ότι έχει ζήσει ως 2 διαφορετικά φύλα στη ζωή του; Δεν είμαστε πολλά τα άτομα που μπορούμε να το πούμε αυτό. Ή άτομα που ζουν τη ζωή τους χωρίς φύλο, δεν είναι κάτι που σε έναν ιδεατό κόσμο θα αποτελούσε ένα πολύ καλό και λυτρωτικό πράγμα; Δεν ξέρω, μπορεί αυτά που γράφω να ακούγονται ανοησίες σε μερικούς, εγώ όμως πραγματικά πιστεύω ότι οι εμπειρίες των άλλων είναι πηγή συλλογισμού και μάθησης.

Ζούμε σε μια εποχή που τα πράγματα αλλάζουν γρήγορα, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται, γιατί μερικές αλλαγές περίμεναν πολύ καιρό μέχρι να γίνουν. Μερικοί άνθρωποι αισθάνονται ότι πολιορκούνται από πράγματα που δεν καταλαβαίνουν, γι’ αυτούς είναι κακά μαντάτα. Θα μας κάνουν τα παιδιά μας τρανς, μπορεί να πουν. Γεμίσαμε γκέι, Πακιστανούς, θα μας βάλουν τσιπάκι 666 στο κινητό και θέλουν να μας βάλουν να γίνουμε Μουσουλμάνοι. Νομίζω το πρόβλημα είναι κυρίως ότι οι πιο πολλοί Έλληνες έχουν καταλάβει ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος ύπαρξης, και πως αυτός είναι το να είσαι όπως όλοι οι άλλοι, cis, straight, χριστιανός, Έλληνας. Ασφαλή πράγματα, αυτά που ξέρουμε. Γιατί το να αφήσουμε τα άγνωστα πράγματα ήσυχα να ζήσουν και αυτά τη ζωούλα τους, φαντάζομαι, δεν είναι επιλογή για εκείνους.