Trans Talk 13 - Τρανς και απώλεια
Το να είναι ένα άτομο τρανς πολλές φορές συνοδεύεται από απώλειες. Άτομα που δεν θέλουν να έχουν σχέσεις μαζί σου αφού βγεις από την ντουλάπα. Συγγενικά πρόσωπα, δουλειές που δεν στηρίζουν τους εργαζομένους. Άτομα που μπορεί εσύ να αφαίρεσες από τον κύκλο σου για προστασία της ψυχικής σου υγείας, στέκια που ίσως πλέον να μη σε δέχονται, πόλεις, ίσως και χώρες. Δυστυχώς πιστεύω ότι πολλά τρανς άτομα έχουν χάσει τουλάχιστον ένα από τα παραπάνω, μόνο και μόνο επειδή είναι ο εαυτός τους.
Τι γίνεται όταν η απώλεια δεν έχει να κάνει άμεσα με την τρανς κατάσταση, αλλά αναπόφευκτα σχετίζεται;
Τον Μάιο είχα κατέβει στην Ελλάδα για να αλλάξω τ ‘όνομά μου. Είχα να δω τους δικούς μου από τότε που έφυγα, το 2013. Τελευταία φορά που τους είχα δει από κοντά τους έβλεπα ως κόρη τους. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα με συναντούσαν ως γιο τους. Ο πατέρας μου πριν 2 χρόνια είχε διαγνωσθεί με καρκίνο, του αφαίρεσαν το στομάχι, έκανε θεραπείες, γλύτωσε. Είχε περάσει πολλά και ένιωθα άσχημα που δεν είχα καταφέρει να πάω να τον δω. Όταν πήγα στο πατρικό μου αγκαλιαστήκαμε και έβαλε τα κλάματα, η μητέρα μου αστειεύτηκε ότι το είχε προβλέψει, μείναμε αγκαλιασμένοι για αρκετή ώρα και μετά είδαμε φωτογραφίες και συζητήσαμε για πολλά και διάφορα. Σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα. Αλλά είχα πάει σαν κλέφτης, μην με δει η γειτονιά που είναι γεμάτη συγγενείς.
Είχα παρατηρήσει ότι, από τότε που αρρώστησε ο πατέρας μου, σταμάτησε να χρησιμοποιεί ουδέτερες λέξεις για μένα («παιδί μου», πχ) και μου απευθυνόταν στο θηλυκό. Σκέφτομαι ότι αυτό είχε να κάνει με το ότι βρισκόταν σε μια πολύ δύσκολη και τρομαχτική κατάσταση, οπότε το μυαλό του αποζητούσε ασφάλεια, όπως ήταν τα πράγματα παλιά. Γι’ αυτό και δεν το σχολίασα ποτέ, καταλάβαινα την ανάγκη του.
Όσο ήμουν στην Ελλάδα, ο πατέρας μου ήταν να κάνει μια επέμβαση. Ήταν κάτι σχετικά απλό και δεν είχε καθόλου να κάνει με καρκίνο, μιας και εδώ και ένα χρόνο και όλες οι εξετάσεις το επιβεβαίωναν. «Τα πέρασες τα δύσκολα, κυρ Γιάννη», έλεγαν οι γιατροί, «όλα θα πάνε καλά, θα τη βγάλουμε την άκρη, μη σε νοιάζει». Έπρεπε να περιμένει στο νοσοκομείο για να κάνουν την επέμβαση, αυτό ήταν λίγο πριν τα γενέθλιά μου – είχα σκεφτεί ότι θα έβγαζα έξω τους δικούς μου, μιας και ήταν τα πρώτα μου γενέθλια στην Ελλάδα από το 2012, αλλά δεν γινόταν. Η επέμβαση έγινε αλλά δεν προχώρησε, αντ’ αυτού μας είπαν ότι ο πατέρας μου είχε μόλις μερικές ώρες ζωής. Είχε καρκίνο ο οποίος δεν φαινόταν πουθενά και ήταν πολύ άσχημα τα πράγματα.
Άρχισα να πηγαίνω στο νοσοκομείο σχεδόν κάθε μέρα. Πέρασα και μια νύχτα εκεί, νομίζω δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Κάθε φορά έπρεπε να παίρνω τηλέφωνο να δω μήπως είναι εκεί κάποιος συγγενής ή συνάδελφος. Είδα τον θείο μου από μακριά στο μετρό μια φορά, κρύφτηκα στον κόσμο μη με δει. Έβλεπα τον ίδιο τον πατέρα μου στα κρυφά. Εκεί στο νοσοκομείο έκανα γενέθλια, γνώρισα την αρραβωνιαστικιά μου στους δικούς μου, τους άκουσα για πρώτη φορά να με λένε Χάρρυ. Χαιρέτησα τον πατέρα μου για τελευταία φορά. Γύρισα στην Αγγλία. Άντεξε ένα μήνα και κάτι μέρες από τότε που μας το είπαν. Δεν πήγα στην κηδεία γιατί θα ήταν πολύ δύσκολο για την μητέρα μου να εξηγήσει στους συγγενείς ποιος είμαι. Είμαι οκ με αυτό, ήταν κάτι που αποφασίσαμε μαζί και είμαι αρκετά ώριμος. Θα προτιμούσα όμως να μην είχα αποκλειστεί λόγω των άλλων, θα προτιμούσα αυτή η κοινωνία να ήταν καλύτερη και να μην αποκλειστεί κανένα άτομο ποτέ ξανά από κάτι τόσο προσωπικό και δύσκολο.
Comments
Post a Comment