Trans Talk 19 - Ατιτλο, σχετικα με καποιες τοξικες συμπεριφορες

Πρωτοδημοσιευθηκε στο περιοδικο Antivirus #89

Έχουμε έναν ηλίθιο στη δουλειά – από αυτούς που υπάρχουν σε κάθε δουλειά, νομίζω – ο οποίος πιστεύει πως είναι αστείος. Είναι αστείος με έναν τρόπο πολύ 1960, τα πιο πολλά αστεία του είναι είτε ρατσιστικά, είτε ομοφοβικά, είτε τρανσφοβικά, είτε απλώς ηλίθια, ειπωμένα με τρόπο που τα κάνει αρκετά «καλοπροαίρετα», αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου αστεία, είναι ανόητα μέχρι αηδίας και δείγματα κανονικοποιημένης φοβικότητας. Στην καλύτερη περίπτωση είναι σαχλά και ανούσια και τα λέει σε άσχετες στιγμές. Μια φορά αναγκάστηκα να τον καταγγείλω στη διεύθυνση γιατί όταν ήταν να πάρω άδεια από δουλειά πριν από επέμβαση, προσπαθώντας να με ψαρέψει για το τι επέμβαση θα έκανα, γύρισε και είπε σε ένα από τα άτομα που χρησιμοποιεί την υπηρεσία μας ότι επρόκειτο να κάνω «αλλαγή φύλου, χαχα». Είχε κάπως πλάκα γιατί είχε να κάνει την τελευταία επέμβαση που ήθελα και έτσι ουσιαστικά θα έκλεινε έτσι η φυλομετάβασή μου, οπότε ήταν σαν να είχε δίκιο με έναν πολύ βλακώδη και μη πολιτικώς ορθό τρόπο, αλλά η συμπεριφορά του δεν ήταν επαγγελματική ούτε προς το άτομο που χρησιμοποιεί την υπηρεσία για την οποία δουλεύω, ούτε προς εμένα.

Για κάμποσο καιρό ηρέμησε, γιατί έχουν παραπονεθεί και άλλοι γι’ αυτόν, αλλά σιγά σιγά ξανάρχισε να λέει καλαμπούρια του στυλ «έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές χαχα» και «πρόσεχε μην σου πέσει το σαπούνι» μέχρι που τις προάλλες αστειεύτηκε πάλι με ένα από τα άτομα που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες της εταιρίας, λέγοντας «Α, θα πας έξω Κώστα; Πρόσεχε μην πας σε γκέι μπαρ και βρεις γκόμενο και μετά θα ντύνεσαι σαν γυναίκα και θα σε λέμε Κωνσταντίνα». Δεν είπα τίποτα γιατί πραγματικά έχω σιχαθεί να δουλεύω εκεί, όντας αναγκασμένος να λέω ψέματα και να κρύβω το ποιος είμαι, με άτομα που δεν μπορώ να μιλήσω και ξέρω ότι εάν παραπονεθώ για ένα πράγμα το ένα θα φέρει το άλλο και παίζει να παραιτηθώ (που δεν πρόκειται να κάνω εάν δεν βρω άλλη δουλειά).

Αυτό που είναι εμφανές για αυτό το άτομο είναι ότι, ακόμα και εάν του έχουν γίνει συστάσεις και του έχουν κουνήσει το δάχτυλο άλλες τόσες, δεν πρόκειται να αλλάξει. Δεν καταλαβαίνει γιατί τα αστεία του δεν είναι αστεία, γιατί έχει μάθει έτσι από μικρός. Πολλές φορές από αυτά που λέει, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι δεν είναι ρατσιστής πχ, απλώς αυτά που λέει είναι ρατσιστικά ή φοβικά με άλλους τρόπους, αλλά χρησιμοποιεί φοβικό λόγο, επαναπαυμένος στις δάφνες του, σκεπτόμενος ότι κάνει τους άλλους να γελάνε και δεν έχει κακό σκοπό.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, υπήρχε μια χαζομάρα που έλεγαν στο σχολείο, ότι εάν πχ. πατήσεις κάτι και κοιτάξεις κάτω από το παπούτσι σου στρέφοντας το κεφάλι σου προς τα πίσω (σαν να θες να δεις την πλάτη σου) είσαι γκέι/κορίτσι, ενώ εάν το κοιτάξεις από μπροστά είσαι αγόρι. Θυμάμαι ότι ακόμα και τότε, ήξερα ότι το να είσαι γκέι δεν είναι κακό, αλλά φοβόμουν ότι εάν υπάρχει έστω και 1% αλήθεια σε αυτή την χαζομάρα και το έκανα, ότι θα έβγαινε ότι είμαι στην πραγματικότητα κορίτσι και όχι αγόρι όπως ένιωθα ότι είμαι. Φυσικά και ήξερα ότι ήταν μια ηλιθιότητα, αλλά η ανασφάλειά μου με έκανε να φοβάμαι ακόμα και την παραμικρή βλακεία που θα μπορούσε να αποδείξει ότι αυτά που αισθάνομαι δεν έχουν υπόσταση.

Δεν ξέρω που το πάω με όλο αυτό – ως συνήθως δηλαδή, nothing new here – αλλά ώρες ώρες σκέφτομαι τι είναι αυτό που μας κάνει να αποδεχτούμε ότι δεν τα ξέρουμε όλα και ότι κατά πάσα πιθανότητα μερικά πράγματα τα έχουμε μάθει λάθος και θα πρέπει να τα ξεμάθουμε; Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι πιο εύκολο για μερικά άτομα απ’ ό,τι για άλλα.