Trans Talk 06 - Σκέψεις για το σχολείο (GR+ EN)

Πρωτοδημοσιευθηκε στο περιοδικο Antivirus #76

Σκέψεις για το σχολείο

Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας είναι η κοινωνικοποίησή μας στο σχολείο. Κανείς δεν ήξερε τίποτα για μένα όταν ήμουν μικρός, παρά μόνο τι μου άρεσε, μουσικές, κόμικς, βιβλία, τι είδους μαθητής ήμουν. Αλλά κανείς δεν ήξερε κάτι πιο προσωπικό γιατί φοβόμουν και επίσης δεν είχα τα λόγια. Θα μπορούσα να πω ότι μου άρεσαν άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, για παράδειγμα αλλά όχι ότι ήμουν τρανς άνδρας, γιατί πολύ απλά τότε νόμιζα ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά μ‘ εμένα.
Θυμάμαι έναν φίλο μου να κάθεται δίπλα μου στο μάθημα στο γυμνάσιο και να προσπαθεί να καταλάβει πώς λειτουργεί ο «γυναίκειος» αυνανισμός, κάνοντας κινήσεις με τα δάχτυλά του σαν να τρίβει και να με ρωτάει «Έτσι δεν το κάνετε εσείς οι κοπέλες;». Ήθελα να τον στραγγαλίσω γιατί όλο αυτό ήταν απρεπές, εκνευριστικό και επίσης δεν ήμουν κοπέλα. Αλλά δεν μπορούσα να του το πω αυτό τότε. Με έχει ακόμα στο Facebook, αναρωτιέμαι εάν το θυμάται αυτό, αν και δε νομίζω.

Όταν πέρασα σε σχολή στην Θεσσαλονίκη, ήμουν κάπως καλύτερος στο να περιγράφω τον εαυτό μου. Έκανα coming out σε μια καλή φίλη. Δεν την ξαναείδα.
Καταβεβλημένος από την άγνοια των συμφοιτητών και καθηγητών μου και την συνεχή πίεση, αποφάσισα να επικεντρωθώ στην καλλιτεχνική εργασία και έφυγα από την Θεσσαλονίκη για χρόνια. Όταν ξαναγύρισα, αφού είχα κάνει coming out σε όλους, ήταν λες και έπεσα πάνω σε τοίχο. Προσπάθησα να μιλήσω σε καθηγητές για την «κατάστασή» μου, εξηγώντας πώς το να ακούω το βαφτιστικό μου όνομα με διέλυε και πως ζοριζόμουν με τις σπουδές έτσι κι αλλιώς, θα μπορούσαν ίσως να μην χρησιμοποιούν το όνομά μου; Θα μπορούσε να βρεθεί κάποιος συμβιβασμός;
Καμία παραχώρηση. Δεν ήξεραν, δεν τους ένοιαζε.

Δεν πήρα ποτέ πτυχίο και έφυγα από την Ελλάδα έτσι. Χαίρομαι που τώρα μιλάει πιο πολύ ο κόσμος, που υπάρχουν όλο και πιο πολλές ΛΟΑΤ ομάδες στις σχολές και οι νεότεροι άνθρωποι θα βρίσκουν περισσότερη υποστήριξη. Είναι υπέροχο αλλά, επίσης, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Thoughts on school

Α very important part of our lives is socializing while in school. No one knew anything about me when I was young, only about the things I liked, like music, comics, books, what kind of a student I was. But no one knew anything personal, because I was terrified and I lacked the words. I could say that I liked people regardless of gender, for instance, but not that I was a trans man, because I simply thought there was genuinely something wrong with me.
I remember one of my friends sitting next to me in class, in high school, trying to find out how “female” masturbation works, making rubbing motions with his fingers, asking “Isn’t this how you girls do it?” I wanted to throttle him because it was hugely inappropriate, annoying and also I wasn’t a girl. But I couldn’t tell him that then. He still follows me on Facebook, I wonder if he remembers, though I really doubt it.

When I got into uni in Salonica, I was a bit better at describing myself. I came out to a close friend. I never saw her again.
Overwhelmed by the ignorance of both students and professors and constant pressure, I decided to focus on working as an artist and left Salonica for years. When I went back, after having come out to everyone as a trans man, it was like hitting a concrete wall on full speed. I tried talking to professors about my “predicament” , explaining how hearing my birth name shattered me every time and how I was struggling with my studies anyway, would it be possible for them not to use my name? Could a solution be found, a compromise?
Apparently there was no courtesy for me. They didn’t know, didn’t care.

I never got my degree and I left Greece just like that. I am just happy people are speaking up, that there are LGBT societies in unis now, younger people will be getting more and that’s wonderful, but we have a long way to go still.