Trans Talk 11 - Νοσοκομεία + νοσήματα + τρανς άτομα = Χ , μια δύσκολη εξίσωση

Πρωτοδημοσιευθηκε στο περιοδικο Antivirus #81

Δεν έχω γενικά μεγάλη εμπειρία από νοσοκομεία. Η μοναδική άλλη φορά που έχω κάνει κάποια εγχείρηση ήταν μια μαστεκτομή το 2015. Με είχαν σε πριβέ δωμάτιο σε πτέρυγα ειδικά για τρανς άνδρες οι οποίοι έκαναν μαστεκτομή με τον συγκεκριμένο χειρούργο. Κανένας δεν αμφισβήτησε το φύλο μου, κανένας δεν είπε κάτι που θα με έκανε να νιώσω άβολα. Πέρασα μια νύχτα εκεί και την επόμενη έφυγα. Οκ, καλή εμπειρία, θα την συνιστούσα και σε φίλους.

Αυτή τη φορά έπρεπε να κανονίσω να κάνω επέμβαση υστερεκτομής, καθώς παίρνω τεστοστερόνη εδώ και 3,5 χρόνια και είναι καλύτερα για μερικά άτομα (εάν υπάρχει ιστορικό καρκίνου στην οικογένεια) να αφαιρεθούν κάποια όργανα που δεν λειτουργούν, προς αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων. Αυτή η επέμβαση ήταν να γίνει στο γενικό νοσοκομείο της περιοχής και θα γινόταν από τον επικεφαλής του γυναικολογικού (cringe) τμήματος, ο οποίος φαινόταν διαβασμένος και πολύ ευαισθητοποιημένος όσον αφορά στις ιδιαιτερότητες της νοσηλείας μου. Με ρώτησε εάν θα ένιωθα πιο άνετα σε πτέρυγα με άνδρες ή σε κάποιο δωμάτιο στο πλάι, μιας και καταλάβαινε ότι δεν θα ήθελα να είμαι σε πτέρυγα με γυναίκες, ούτε εκείνες θα ήθελαν έναν άνδρα ανάμεσά τους. Θα προσπαθούσαν να με βάλουν σε μικρό δωμάτιο ή, εάν δεν ήταν κάποιο διαθέσιμο, σε ανδρική πτέρυγα και πριν την επέμβαση θα με έβαζαν στο γυναικολογικό (ξανάcringe) από το υπόγειο σαν VIP για να αποφευχθούν αδιάκριτες ερωτήσεις και βλέμματα.

Όλα πήγαν καλά και ξύπνησα σε μια πτέρυγα με άλλα 6 άτομα, ζωσμένος με ορούς, οξυγόνα και καθετήρα. Την πρώτη ημέρα δεν κουνήθηκα καθόλου από το κρεβάτι, αλλά από την επόμενη με ενθάρρυναν να αρχίσω να περπατάω και να επισκέπτομαι την τουαλέτα. Αυτό μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά ήταν μια αρκετά κακή εμπειρία γιατί ένιωσα εκτεθειμένος από παντού. Φορούσα 2 ρόμπες αλλά χωρίς εσώρουχα, ψιλοαιμορραγούσα από μέρη που δεν ήθελα να ξανααιμορραγήσω ποτέ, ήμουν μόνος μου ανάμεσα σε αγνώστους, πονούσα, δεν με κρατούσαν τα πόδια μου και έπρεπε να εξηγώ πολύ άβολα πράγματα σε κάθε άτομο που με ρωτούσε και να τα επαναλαμβάνω, μιας και το προσωπικό άλλαζε συνεχώς. Μου είχαν πει ότι θα έμενα μέσα μια μέρα. Έμεινα μέσα 6 μέρες. Λόγω του ότι ήμουν ασθενής του γυναικολογικού (CRINGE!) σε άλλη πτέρυγα υπήρχαν συνεχώς καθυστερήσεις και ασυνεννοησίες, ήταν κι ένα σαββατοκύριακο στη μέση και μια αργία τη Δευτέρα και με ξέχασαν. Έπρεπε να έρθει γιατρός να με στείλει σπίτι, αλλά δεν ήρθε ποτέ.

Αυτό ήταν μόνο η δική μου εμπειρία και τυχαίνει να μένω στο εξωτερικό. Έχω διαβάσει παρόμοια εμπειρία, αλλά πολύ χειρότερη, από την Ελλάδα. Δεν θα σταθώ σε ετεροπροσδιορισμούς και λάθος ονόματα ή προσωπικό που δεν ξέρει πώς να μιλήσει σε τρανς άτομα. Αυτό είναι το λιγότερο. Ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα, το οποίο πρέπει να λυθεί κάποια στιγμή, είναι σωστή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τρανς άτομα. Και εννοώ και κάλυψη από το σύστημα υγείας και σωστή περίθαλψη χωρίς λάθη. Υπάρχουν εξετάσεις και επεμβάσεις πολύ συγκεκριμένες που δυστυχώς τα τρανς άτομα είναι αποκλεισμένα και δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση, ή πολύ απλά οι νοσηλευτές και ιατροί δεν θα τις σκεφτούν, πχ μαστογραφίες για άτομα που τους αποδόθηκε θηλυκό φύλο κατά τη γέννηση, εξετάσεις προστάτη για άτομα που τους αποδόθηκε αρσενικό φύλο κατά τη γέννηση. Υπάρχουν τρανς άνδρες που αποφεύγουν να κάνουν τεστ Παπ γιατί φοβούνται να πάνε στο γιατρό, γιατί ακόμα και το «γυναικολόγος» μας κάνει να νιώθουμε άσχημα. Αυτά, φυσικά, είναι πράγματα που η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου δεν αγγίζει. Πολύ θα ήθελα να δω να γίνονται βήματα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τρανς ατόμων (και non binary και binary) και το ίδιο και για ίντερσεξ άτομα (άλλη πονεμένη ιστορία).