Trans Talk 14 - Ισως

Πρωτοδημοσιευθηκε στο περιοδικο Antivirus #84

Στο προηγούμενο τεύχος είχα μιλήσει για την απώλεια. Είχα χάσει τον πατέρα μου και ήταν και το τεύχος αφιέρωμα στον Ζακ και τη Zackie Oh. Πολύ δύσκολο τεύχος, πολύ δύσκολες συνθήκες - για ‘μένα, για όλα μας. Βρίσκω ακόμα δύσκολο το να το πιστέψω και το ένα και το άλλο. Κάπως σαν διπλό χαστούκι με χρονοκαθυστέρηση. Νομίζω δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος για να ταρακουνηθεί, συνήθως ένα χαστούκι αρκεί, εάν είναι διπλό είναι ακόμα χειρότερα.

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο θέμα γι’ αυτό το τεύχος. Ή, ίσως έχω. Είναι η παγωμάρα, η παγερή αδράνεια που σε γραπώνει καμιά φορά όταν έχει συμβεί κάτι και το περίεργο συναίσθημα πως κάτι έχει αλλάξει στη ζωή σου, χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς. Σαν κάτι να έχει αλλάξει στον αέρα, στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι το περιβάλλον. Έχει γίνει κάτι κοσμοϊστορικό, τουλάχιστον για τον δικό σου κόσμο. Και αυτές τις μέρες το νιώθω αυτό, το νιώθω ακόμα, δεν θέλω να μιλάω σε κόσμο, ακόμα και αν το χρειάζομαι. Μόνο ακούω και σκέφτομαι.

Ποτέ δεν σας έχω κρύψει ότι σκέφτομαι πολύ, πάντα περνούσα πολύ χρόνο μόνος με τον εαυτό μου και αυτό μου έχει δώσει αρκετά καλά και κάμποσα άσχημα. Η πολλή σκέψη μπορεί να σου δώσει πληροφορίες για τον εαυτό σου, αλλά και εφιάλτες, πιθανότατα. Πολλές φορές σκέφτομαι πολύ και αγχώνομαι, άλλες φορές, όμως, σκέφτομαι ήρεμα και φιλοσοφικά, απλώς για να σκεφτώ. Συνήθως τα ερωτήματα που θέτω στον εαυτό μου δεν έχουν απάντηση.

Για παράδειγμα, πώς θα ήταν η ζωή μου τώρα, εάν δεν είχα αποφασίσει να κάνω coming out και να κάνω μετάβαση; Θα μου είχε δοθεί η ευκαιρία να είμαι ειλικρινής ποτέ με τους δικούς μου; Θα με είχαν μάθει ποτέ καλύτερα; Αυτά δεν τα ξέρω, αλλά ίσως εάν είχα μείνει στη ντουλάπα – εάν επιζούσα – να είχα μπορέσει να παρευρεθώ στην κηδεία του πατέρα μου. Ίσως να μην χρειαζόταν να κρύβομαι για να πάω στο νοσοκομείο ή από τους γείτονες όταν πάω στο σπίτι. Ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν ο πατέρας μου να ζει κι εγώ να είμαι ακόμα στη ντουλάπα. Ίσως. Τι σημασία έχουν τέτοιες σκέψεις; Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα.

Μια άλλη σκέψη είναι εάν θα ζούσε ακόμα ο Ζακ εάν δεν ήταν γκέι. Εάν δεν ήταν οροθετικός; Εάν δεν υπήρχε η Zackie Oh; Εάν δεν είχε κάνει ποτέ street work και δεν τον ήξερε κανείς; Και εάν δεν είχε υπάρξει όλα αυτά και τον δολοφονούσαν, η κοινή γνώμη, η σοφή μας κοινωνία τι θα έλεγε; Θα έκανε κανείς γκάλοπ να δει εάν συμφωνούμε με την δολοφονία του ή όχι;
Και γιατί έγινε; Θα μπορούσε να μην είχε συμβεί, θα μπορούσαμε ακόμα να ζούμε μη γνωρίζοντας ότι τόσοι γνωστοί μας είναι πραγματικά παλιάνθρωποι.

Εάν δεν είχα βγει ποτέ από τη ντουλάπα, σίγουρα δεν θα βρισκόμουν εδώ που βρίσκομαι, ούτε θα είχα βήμα να γράφω τις παρλαπίπες που σας γράφω. Ούτε θα είχα την τύχη να κάνω κάποια άτομα να αισθανθούν λιγότερο μόνα με αυτές τις παρλαπίπες και ιστορίες σχετικά με τρίχες και τι έχω κάτω απ’ τα ρούχα μου. Νομίζω σε 99 στα 100 παράλληλα σύμπαντα βγαίνω πάντα από τη ντουλάπα. Δεν γίνεται αλλιώς, αργά ή γρήγορα είναι κάτι που πρέπει να γίνει για το σχετικό καλό της ψυχικής μου υγείας.

Μπορεί σε 99 στα 100 παράλληλα σύμπαντα να τα κρατάω όλα μέσα μου, όπως έκανα παλιά. Δεν ήταν ποτέ καλό για ‘μένα αυτό. Αυτό είναι το σύμπαν που μιλάω, ακόμα και ας μην ξέρω γιατί και τι θέλω να πω. Ξέρω μόνο πως αυτό τον καιρό αισθάνομαι ότι ο κόσμος συρρικνώνεται και πως ό,τι καλό χάνεται. Πραγματικά ελπίζω ότι δεν είναι έτσι αλλά μόνο ο χρόνος θα δείξει.