Trans Talk 17 - Τρανς ατομα και εργασια - σκεψεις

 Πρωτοδημοσιευθηκε στο περιοδικο Antivirus #87

Μου φαίνεται περίεργο που όλο αυτόν τον καιρό δεν έχω γράψει κάτι συγκεκριμένα για την εργασία. Ίσως επειδή παραείναι καυτή πατάτα; Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως είναι γενικά το μούδιασμα που νιώθω όταν σκέφτομαι σχετικά με δουλείες και το πως λειτουργεί ο κόσμος, λόγω του ότι είμαι από τα άτομα που έκαναν σχεδόν πάντα αυτό που ήθελαν, ακόμα και εάν αυτό ήταν εναντίων τους.

Τρανς άτομα και εργασία, λοιπόν. Ή τρανς άτομα στη δουλειά. Η κάτι τέτοιο. Σκόρπιες σκέψεις, γιατί το συγκεκριμένο τρανς άτομο κάνει παραπάνω από 2 δουλείες και δεν έχει ενέργεια ούτε να σκεφτεί πολλές φορές.

Όταν έπιασα «κανονική» δουλειά με το ζόρι - γιατί δεν με άφηναν – σε ένα βίντεο κλαμπ στη Θεσσαλονίκη, υπήρχε μια βιντεοκασέτα τσόντα που λεγόταν «Ο Ερμαφρόδιτος» που έδειχνε έναν τύπο ντυμένο βασιλιά και ανάμεσα στα πόδια του είχε μια έκπληξη. Φυσικά, ούτε ερμαφρόδιτος ήταν, ούτε έκπληξη μου προκάλεσε, αλλά ήταν η πρώτη φορά που είδα τρανς άνδρα σε κάτι τόσο mainstream όσο το πορνό. Νομίζω ότι ήταν ο Buck Angel, αλλά δεν έχει σημασία. Θεώρησα την συγκυρία ενδιαφέρουσα, μιας και εκείνο τον καιρό σκεφτόμουν πια αρκετά σοβαρά το τι είμαι και το ενδεχόμενο να μην υπάρχει τίποτα περίεργο με αυτό που είμαι.

Επί χρόνια δούλευα κυρίως μέσα, στο σπίτι, μιας και έκανα σχέδια και δούλευα σε κόμικς. Φυσικά το βαφτιστικό μου όνομα δεν έδινε στον κόσμο να καταλάβει ποιος είμαι, αλλά μέσα ήμουν σχετικά ασφαλής. Είχα όμως πολλούς γνωστούς που με ήξεραν χρόνια και έτσι όταν αποφάσισα να κάνω coming out δημόσια online, τα πράγματα αρχίσαν σιγά σιγά να αλλάζουν. Αρχίσαν τα περίεργα σχόλια. Θυμάμαι κάποιον να μου λέει ότι αφού βγήκα από την ντουλάπα έγινε, δήθεν, μόδα το να βγαίνουν άτομα να λένε ότι είναι τρανς άνδρες στην μικρή Ελληνική κοινότητα των κόμικς. Δεν γνωρίζω, ούτε με ενδιαφέρει πόσα άτομα έκαναν coming out, αλλά φαίνεται πόσο περιορισμένη ορατότητα υπήρχε και πόσο ανόητος ήταν αυτός που μου το είπε… Επίσης θυμάμαι έναν εκδότη που ήρθε να μου πει ότι σε μια εικονογράφησή μου τα χρώματα ήταν «πολύ γυναικεία», προσπαθώντας μάλλον να με πικάρει και να μειώσει τη δουλειά μου.

Σιγά σιγά άρχισα να μην βρισκω όλο και λιγότερες δουλειες, μετά με την κρίση, έκλεισαν πολλές εκδόσεις και περιοδικά και δεν υπήρχε τίποτα, σιγά σιγά έφτασα στο αμήν και έφυγα. Σκέφτηκα στην Αγγλία θα είναι καλυτέρα, σίγουρα.

Η Αγγλία με δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες – τρομάρα μου – αλλά ενώ το τρανς δεν ήταν θέμα, ο τομέας των τεχνών ήταν. Πάλεψα μερικά χρόνια μόνος μου αλλά δεν έβγαινε και αναγκάστηκα να βρω κάτι άλλο για πλήρη απασχόληση και να βάλω τις τέχνες σε 2^η μοίρα. Όταν βρήκα δουλειά στην περίθαλψη και υποστήριξη ατόμων με μαθησιακές αναπηρίες είχα ήδη κάνει φυλομεταβαση, οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα με misgendering κτλ, αλλά με έβαλαν να υπογράψω ότι δεν θα πω σε κανέναν ότι είμαι τρανς, δήθεν για να μην κουτσομπολεύουν. Δεν ξέρω, αυτό με κάνει να νιώθω άσχημα, όχι επειδή είχα καμιά πρόθεση να κάνω κάθε μέρα κήρυγμα, αλλά γιατί είναι μεγάλο μέρος της ταυτότητάς μου και με αναγκάζουν να κρύβομαι από όλους και να λέω ψέματα.
Επίσης με κάνει να αναρωτιέμαι, εάν δεν είχα αρχίσει καν μετάβαση ή ήμουν στις αρχές, τι θα γινόταν; Πώς θα το εξηγούσαν και τι θα με έβαζαν να λέω;

Για διάφορους λόγους θέλω να φύγω από την συγκεκριμένη δουλειά και γενικά τον τομέα, αυτό τον καιρό ψάχνω κάτι άλλο. Και σκέφτομαι πόσο πολύ νιώθω την ανάγκη να δουλέψω με άτομα της κοινότητας, γιατί τουλάχιστον με αυτά θα νιώθω περισσότερο ο εαυτός μου και δεν θα χρειάζεται να λέω ψέματα. Με άτομα της κοινότητας, για άτομα της κοινότητας. Δεν ξέρω, ελπίζω να βρω κάτι τέτοιο. Αλλιώς, σίγουρα δεν θα συμβιβαστώ με εργοδότες που θα θέλουν να με ξαναβάλουν στη ντουλάπα…