Trans Talk 24 - Χρονος

Πρωτοδημοσιευθηκε στο περιοδικο Antivirus #94

Τώρα τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται αρκετά σχετικά με το τι έχω κάνει στη ζωή μου και συγκεκριμένα τον χρόνο που έχει περάσει χωρίς να έχει γίνει κάτι «σημαντικό». Από τη μια νομίζω πως το όλο ζήτημα του κορονοϊού κάνει πιο επίμονα κάποια ερωτήματα σχετικά με τη ζωή μας, ή φέρνει στο προσκήνιο αμφιβολίες που μπορεί να έχουμε για τον τρόπο που ζούμε.

Μέσα σε λίγους μήνες είχα αρκετές και σχετικά μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου, που δεν περίμενα ακριβώς, οι οποίες έγιναν εν μέρει λόγω της πανδημίας, αλλά – πάλι εξαιτίας της πανδημίας – δεν είχα αρκετό χρόνο να τις επεξεργαστώ πλήρως, με αποτέλεσμα να αισθάνομαι λίγο χαμένος. Επίσης με αυτό τον τρόπο νιώθω ότι αυτές οι αλλαγές είναι λιγότερο σημαντικές από όσο πραγματικά είναι, που σημαίνει ότι επωμίστηκα το άγχος και τον κόπο των αποφάσεων που πήρα ή των καταστάσεων, χωρίς να λάβω αντίστοιχη ικανοποίηση ή κάτι άλλο εκτός κούρασης ή της αίσθησης ενός ξερού «Α, οκ, έγινε κι αυτό».

Ανέκαθεν με ενοχλούσαν οι μεταβατικές περίοδοι. Λόγω του ότι ποτέ δεν μου άρεσε να ενοχλώ κόσμο ή να δημιουργώ μπελάδες, πάντα αναγκαζόμουν να βάζω στην άκρη τις επιθυμίες μου και να περιμένω – και η υπομονή μου είναι ιώβεια – συχνά έφτανε ο κόμπος στο χτένι πριν νιώσω πως ό,τι χρειάζομαι το θέλω ΤΩΡΑ, δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Οπότε αυτό που λένε baby steps, το σιγά σιγά, πάντα με έπνιγε. Ή το «κάνε τώρα αυτό και βλέπουμε», το οποίο είναι συμβιβασμός και ημίμετρο. Ούτε με αυτά τα πάω καλά. Είμαι δύσκολος άνθρωπος, νομίζω έχω γίνει έτσι γιατί δεν έχω περάσει και πολύ εύκολα.

Παρ' όλ' αυτά δεν μπορώ να μην νιώθω τύψεις για τον χρόνο που έχω χάσει. Έφαγα σχεδόν μια δεκαετία - και παραπάνω – από τη ζωή μου μην κάνοντας πράγματα που ήθελα (ή κάνοντας τα στα μουλωχτά και όχι όπως έπρεπε) λόγω της βαριάς κατάθλιψης και του φόβου. Αισθάνομαι πως ζουσα μια κάλπικη ζωή πριν κάνω coming out. Αυτές οι σκέψεις δεν είναι λογικές, συνειδητές. Είναι τύψεις και λύπη για τον χρόνο που έχασα και για το τι θα είχε γίνει εάν είχα κάνει κάποια πράγματα νωρίτερα, τι θα είχε γίνει εάν είχα πει κάποια πράγματα νωρίτερα.

Αυτό δεν είναι κάτι που πιστεύω, δεν ψέγω στ’ αλήθεια τον εαυτό μου για την βραδύτητα με την οποία χειρίστηκε καταστάσεις. Ούτε θα έλεγα κάτι παρόμοιο σε άλλο άτομο, γιατί δεν το πιστεύω πραγματικά το αίσθημα του ότι δεν είμαι αρκετός για οτιδήποτε. Ώρες ώρες είναι δύσκολο να θυμίζω στον εαυτό μου πως δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο - άλλες ανάγκες, άλλες αντοχές έχω εγώ, άλλες έχεις εσύ. Ούτε θέλουμε τα ίδια πράγματα, οπότε δεν έχει νόημα το να νιώθω άσχημα επειδή ένα άτομο είναι εκεί που θα ήθελα να είμαι εγώ, μιας και δεν είχαμε τις ίδιες συνθήκες στη ζωή μας και δεν χρειάστηκε να διαχειριστούμε τις ίδιες καταστάσεις.

Δεν ξέρω εάν θα καταφέρω ποτέ να αποδημήσω το τι τραύματα μου φορτώθηκαν μεγαλώνοντας ή/και αργότερα. Πολλές φορές νιώθω ότι είμαι ανίκανος να λειτουργήσω στον κόσμο μας, στην εποχή μας. Ούτε σε καμιά άλλη εποχή, νομίζω (δεν είμαι νοσταλγός παλιών καλύτερων καιρών, ό,τι και να σημαίνει αυτή η καραμέλα). Ήμουν πολύ τρομαγμένος για να αφήσω να φανεί το ποιος είμαι νωρίτερα και σίγουρα έχασα πολλές ευκαιρίες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Ταυτόχρονα, όμως, θα ήθελα να πω πως, ασχέτως των δικών μου ενοχών, το να περιμένει ένα άτομο μέχρι να είναι πραγματικά έτοιμο ψυχικά να κάνει coming out (ή να πάρει μια μεγάλη απόφαση σχετικά με τη ζωή του) είναι απολύτως θεμιτό. Η ορατότητα είναι καλή, όλα την χρειαζόμαστε, σίγουρα, όμως τα πράγματα τώρα είναι κάπως καλύτερα σε σχέση με πριν από 10 χρόνια, πχ και θέλω να πιστεύω ότι σε 10 χρόνια τα πράγματα θα είναι καλύτερα από τώρα. Έτσι πρέπει να λειτουργεί η κοινωνία. Εάν υπάρχει το αίσθημα της στήριξης, ίσως ο χρόνος που χρειάζεται να πάρει κάποιο άτομο για να είναι πλήρως ο εαυτός του να είναι λιγότερος. Ίσως και όχι, αλλά δεν έχει σημασία. Και ξέρω, πως με τον κορονοϊό ακούγεται αρκετά πως μια ζωή την έχουμε κτλ., αλλά αυτό σημαίνει σωστές προτεραιότητες, όχι να πιέσεις καταστάσεις όταν δεν το νιώθεις.